بهاره اکرمی، پاریسی ایرانی تباری که از حمله‌ی تروریستی سیزدهم نوامبر ٢٠١٥ به کافه‌ی «کاری‌یون» – از پاتوق‌های جوانان در منطقه‌ی دهم از مناطق بیست‌گانه‌ی پاریس- جان سالم به‌ در برد و خانواده‌اش از ایران ملایان گریخته‌اند، تصویرگر غیررسمی دادگاه متهّمان به حمله‌های تروریستی ١٣ نوامبر ٢٠١٥ در پاریس بوده است.
‎ من جان به در برده‌ای مضاعف هستم
… نخست در ایران، کشوری که در آن پای به جهان گذاشت و سپس در فرانسه، کشوری که او و خانواده‌اش را به عنوان پناهنده پذیرا شده بود . زندگی‌اش هر دو بار به دیوار تاریک اندیشی دینی خورده است.
من میان این دو پیوندی دیده‌ام.
منتشر شده در روزنامه‌ی «لیبراسیون»
به تاریخِ ٢٥ ژوئن ٢٠٢٢

نویسنده‌: «ژولیت دُلاژ»
عکس از«ماری روژ»
ترجمه : فؤادروستائی

Paris, le 3 juin 2022. Portrait de Bahareh Akrami.

‎بهاره اکرمی،پاریسی ایرانی تباری که از حمله‌ی تروریستی سیزدهم نوامبر ٢٠١٥ به کافه‌ی «کاری‌یون» – از پاتوق‌های جوانان در منطقه‌ی دهم از مناطق بیست‌گانه‌ی پاریس- جان سالم به‌ در برده و خانواده‌اش از ایران ملایان گریخته‌اندتصویرگر غیررسمی دادگاه متهّمان به حمله‌های تروریستی ١٣ نوامبر ٢٠١٥ در پاریس بوده است. ‎کسانی که به سخاوت‌مندی سرنوشت باور دارند در اشتباه‌اند. آیا اینان نمی‌دانند که سرنوشت قادر به چه بازی‌هائی با انسان‌هاست؟ بهاره اکرمی این را می‌داند. او این بازی سرنوشت را در شبی از شب‌های سپتامبر سال گذشته در دادگاه با این واژه‌ها روایت کرده است‌:”من جان به در برده‌ای مضاعف هستم.” دو بار، نخست در ایران، کشوری که در آن پای به جهان گذاشت و سپس در فرانسه، کشوری که او و خانواده‌اش را به عنوان پناهنده پذیرا شده بود . زندگی‌اش هر دو بار به دیوار تاریک اندیشی دینی خورده است. دو بار بهاره اکرمی از خشونتِ اسلام‌گرایی افراطی جان به در برده است: “سرنوشت چه بازی‌های طنزآمیزی دارد! من میان این دو پیوندی دیده‌ام.” بهاره اکرمی که همه او را «بابو» می‌خوانند به مرور زمان و طیِّ چند ماه و به موازاتِ به‌پیش رفتن کار دادگاه به شخصیّت مرکزی دنیای کوچک متشکل از کسانی بدل شده که هر روز در تالار دادگاه حضور یافته‌اند. دلیل واقعی این موقعیت نیز سرگذشت او نیست. خیلی‌ها نمی‌دانند که او و شریک زندگی‌اش- یک مهندس ِمعماری- در شب حملاتِ تروریستی در کافه «کاری‌یون» بوده اند. برخی او را حتّی یک وکیلِ دعاوی می‌دانند حال آن که او در حقیقت یک کارشناس مستقل و آزاد ارتباطات عمومی است. اگر او بر عرشه‌ی این کشتی قضائی ظاهر شده است به لطف تصویری مرکب از خطوط است که او با توسّل به آن به بیان چیزهای جدّی می‌پردازد. از اوایل ماه ژانویه و از همان نخستین بازجویی‌ها از متهمان، این پاریسی ٣٩ ساله جلسات دادگاه را در صفحه‌ی تویتر و اینستاگرام خود در هیأت یادداشت‌های روزانه‌ی مصوّر به تصویر درآورده است. بهاره اکرمی با استفاده از «آی‌پَد» از منزل خویش، از پله‌های کاخ دادگستری پاریس یا از کافه‌ی رو به روی آن ، مهم ترین لحظات دادرسی را با ظرافت و با توجّه به جزئیات ثبت می‌کند. این ستایشگر «ریاض سَتوف» و «کاترین موریس» [دو طراح و تصویرگر کتاب‌های کارتونی] نمی‌تواند از این سلاحِ رستگاری‌بخش ، یعنی طرّاحی برای “مسلّط شدن بر خویش” و “مفید واقع‌شدن” بهره نگیرد.

برای خواندن متن کامل این نوشته، کلیک کنید:

منبع: عصر نو
سه شنبه ۷ تير ۱۴۰۱ – ۲۸ ژوين ۲۰۲۲