منیره برادران
٣٠ دى ١٣٥٧ آخرين سری از زندانيان سياسی آزاد شدند

شب ٣٠ دی ١٣٥٧ آخرين سری از زندانيان سياسی آزاد شدند. آن روز حداقل برای ما خانواده هايی که سالها به انتظار خبری و ملاقاتی، ولی بی اميد يا با اميدی مبهم به آزادی عزيزمان مان پشت در زندانها سرگردان بوديم، يک جشن تاريخی بود. آنها همگی در دادگاههای نظامی به حبس ابد محکوم شده بودند. برادر من هم در آن شب آزاد شد. جمعيت بزرگی برای استقبال از زندانيان در جلوی زندان قصر گرد آمده بودند. ما، خانواده ها، اما در ميان آن جمعيت پرشور و حلقه های گل بدست نبوديم. از يک هفته پيش، ما در ساختمان دادگستری تحصن کرده و اعلام کرده بوديم که تا آزادی کليه زندانيان سياسی در آنجا خواهيم ماند. در آن شب من از بالای پله های گردان طبقه سوم دادگستری برادرم را بعد از هفت سال و نيم ديدم که آزاد و حلقه گل به گردن بالا می آمد. امروز از آن روزها و آن شب، برای من تنها حس حسرت مانده است. زنگ تفريح کوتاه بود. برادرم، مهدی برادران خسروشاهی در ١٥ آذر ١٣٦٠ اعدام شد. آزادی اش هنوز به سه سال نکشيده بود. سرگذشت ده ها نفر ديگر از همراهان او هم که شب ٣٠ دی سی سال پيش روی دوشهای مردم از زندان بيرون آمدند، چنين شد. آنها را در دههى ٦٠ اعدام کردند. بقيه ناگزير به فرار شدند. با همه اينها آن روزها فراموش نشدنی است و در تاريخ خواهد ماند، اگر ثبت اش کنيم. همکار ما در بيداران، آقای ناصر مهاجر، مشغول نوشتن مقاله ای در اين زمينه هستند. مصاحبه زير به مناسبت تحصن مادران و آزادی آخرين گروه از زندانيان سياسی در ٣٠ دی ماه است.

تا جائيکه به ياد دارم، روزی که ما خانواده ها تحصن را شروع کرديم، شنبه بود. آقای مهاجر شما دقيق تر می دانيد، شروع تحصن چه روزی بود؟
شروع تحصن شنبه نبود، يکشنبه بود؛ يك شنبه ٢٣ دی ماه١٣٥٧. اما اينکه روز شنبه به ياد شما ماندهاست، بىسب نيست. سببش چه بسا اين باشد كه شما، يعنى جمعى از خانواههاى زندانيان سياسى كه جگرگوشگانشان پس از نخست وزير شدن شاپور بختيار در ١٤ دى ١٣٥٧ همچنان در زندان بودند، روز سه شنبه ١٩ دی به کاخ دادگستری مىرويد و در آنجا با وزير جديد دادگستری، آقای يحيى صادق وزيری، به گفتگو مینشينيد از او میخواهيد که تکليف ٢٤٠ زندانی سياسی، که ١١ نفرشان زن بودند را روشن كند. نتيجه ى گفتگو و مذاکره اى ميان شما و آقای صادق وزيری اين است که ايشان قول مى دهند روز پنجشنبه ٢١ دى لايحه ى آزادى كليه ى زندانيان سياسى ايران را تقديم مجلس كنند، آن را به تصويب مجلسيان برسانند و سپس تا روز شنبه ٢٣ دى همه ى زندانيان را آزاد كنند. اين قول و قرار، ساده به كف نيآمد. لابد به ياد مى آوريد كه در آن روز سه شنبه، خانواده ها با برنامه ى تحصن به كاخ دادگسترى رفته بودند. برنامه ى تحصنشان را هم به اجرا درمى اورند. پس از آن تحصن است كه آقاى وزير حاضر مى شود با آن ها- شماها- وارد گفتگو و مذاكره شود. چه گونه؟ بگذاريد شرح خبر را طورى كه در آيندگان ٢٠ دى آمده، بخوانم:
“خانواده هاى زندانيان سياسى اعلام كردند كه تا رهايى خويشان خود از بند، در كاخ دادگسترى متحصن خواهند شد… بى اعتمادى ناشى از قول و قرارهاى بى اساس وزير سابق دادگسترى و نا مطمئن بودن پايگاه وزير فعلى دادگسترى، خانواده ها را در اين نگرانى فرو برده است كه مبادا تاخيرى ديگر براى آزادى اين زندانيان صورت گيرد. در اين حال، دكتر يحيى صادق وزيرى در يك تماس تلفنى با متحصنان در كاخ دادگسترى به آن ها قول داد كه تا پنجشنبه يعنى پس از اخذ راى اعتماد از مجلس نسبت به آزادى زندانيان سياسى اقدام خواهد كرد… با اين حال متحصنان كاخ دادگسترى با ترتيب چند كميته براى تدارك مقدمات يك تحصن نامحدود، نشان دادهاند كه به هيچ وجه از خواست خود دست بر نخواهند داشت… سازمان ملى دانشگاهيان از حيث تهيهى غذا و پتو براى متحصنان كاخ دادگسترى اقدام كرده است. همچنين ديروز دكتر هدايتالله متين دفترى عضو كميتهى دفاع از حقوق زندانيان سياسى اعلام كرد كه تا رسيدن به هدف نهايى در كنار متحصنين خواهد بود.”

برای خواندن متن کامل این نوشته، کلیک کنید:

برگرفته از: بيداران

جمعه 23 ژانويه 2009