م. دانش
این نوشته در ادامه ی مطلبی ست (یک) که دهم بهمن چاپ شد. این یادداشت را در دو بخش و با یاد منصور نجفی، هم بندی سر به دار سپرده ام تنظیم کردم. امید که فکر و اندیشه ی بلندش مورد توجه دوستاران و جستجوگران راه و برنامه ی آینده ی ایران قرار گیرد. بنابراین بهتر که در آغاز سخن، او «منصور نجفی» را به وسع و اندازه ی دانسته هایم معرفی کنم. م. ح.یکی از دوستان منصور در هند و ج. ش. هم سلولی او در کمیته ی مشترک:
م.ح: منصور سال هزار و سیصد و پنجاه در بیست و یک سالگی راهی هند شد. مدتی در پونا و سپس به لودهیایا در شمال هند رفت. در رشته ی مهندسی کشاورزی در دانشگاه کشاورزی پنجاب ثبت نام کرد. منصور و دوست صمیمی اش فرامرز صوفی، هوادار چریک های فدایی بودند. منصور مکانیک بسیار خوبی بود و با یک موتور وسپا کتاب و جزوه پخش می کرد. سال هزارو نهصد و هفتاد شش با فشار سفارت دولت ایران در هند اقامت منصور تمدید نشد.او باید اخراج و به ایران تحویل داده می شد. منصور مخفی شد. بچه های هوادار با تلاش زیاد حکم تحویل منصور به ایران را لغو کردند. سپس با کمک بچه های کنفدراسیون اروپا او راهی آلمان شد. و در اروپا به بچه های وحدت کمونیستی پیوست.
ج. ش: اسفند سال شصت کمیته مشترک بودم. منصور را آوردند سلول من. معلوم بود تازه دستگیر شده. انسان بسیار خون گرمی بود. زودی به هم اُنس گرفتیم. او متولد خرمشهر بود. منصور می گفت: «در خرد سالی بدلیل خوش صدایی؛ مدتی خواننده رادیو آبادان بودم». او توی سلول همیشه این شعر را زمزمه می کرد: «هر شب ستاره ای به زمین می کشند و باز- این آسمان غمزده غرق ستاره است». لیسانس مهندسی برق از هند داشت. از هند به سوئد می رود. اتهام او وحدت کمونیستی بود. از کمیته به اوین و بعد به زندان قزلحصار منتقل شد. مدت محکومیت هفت یا هشت سال داشت. تابستان شصت و هفت، زندان گوهردشت، سر به دار شد.
اما آنچه من از منصور یاد دارم: قد بلند، سفید رو، لاغر اندام، موهای جوگندمی شانه شده به بالا، چشمان روشن داشت. البته جدا از مشخصات فیزیکی، از منش و کردار و تدبیر او یاد خواهم کرد. ولی برای توضیح و تشریح شرایط آن زمان زندان، با گزارش مختصری از موقعیت فکری و گرایشی زندانیان شروع کنم. جهت درک بهتر، آنان «زندانیان سر موضع ای» را به سه گروه (الف و ب و پ) تقسیم می کنم. تذکر اینکه؛ ادعا و تقسیم بندی زندانیان از بندهایی ست، که خود آنجاها بودم:
